Δεν υποχωρούμε, αν δεν δικαιωθούμε!

   Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ροδόπης χαιρετίζει τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα προγράμματα της κοινωφελούς εργασίας και συμπαραστέκεται στον αγώνα τους για την καταβολή των δεδουλευμένων τους.

  Στο Ν.Ροδόπης οι εργαζόμενοι στα προγράμματα αυτά, που πλέον έχουν απολυθεί καθώς έληξε η σύμβασή τους, είχαν προσληφθεί με συμβάσεις διάρκειας 5 μηνών, εκ των οποίων τους 3 τελευταίους ήταν απλήρωτοι. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε όλη την Ελλάδα οι εργαζόμενοι σε αυτά τα προγράμματα μένουν απλήρωτοι για μήνες. Σε μία περίοδο που επιχειρείται η πλήρης διάλυση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, το κράτος επιλέγει να κάνει στάση πληρωμών στους εργαζομένους του. Ο πιο εύκολος στόχος είναι προφανώς τα πιο ευέλικτα και ελαστικά κομμάτια της εργασία, όπως είναι οι εργαζόμενοι στην κοινωφελή εργασία, καθώς δεν έχουν σωματείο και στερούνται γενικώς μιας σειράς δικαιωμάτων όπως άδειες και επιδόματα.

  Οι συμβάσεις αυτές έρχονται σαν συνέχιση των stage, να σφραγίσουν ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα, με μισθούς πείνας και κατάπτυστες συμβάσεις πρόσληψης  για τους εργαζόμενους. Σαν φορέας πρόσληψης δεν είναι πλέον  το ίδιο το κράτος αλλά μη κυβερνητικές οργανώσεις  οι οποίες παραχωρούν τους εργαζόμενους σε δημόσιες υπηρεσίες βγάζοντας κέρδος! Σε αυτό το σύγχρονο δουλεμπόριο εμπλέκονται και πολιτικά πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας με διαφόρων λογιών ρουσφέτια τόσο στην πρόσληψη όσο και στην καταβολή των δεδουλευμένων.

  Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που έλαβαν χώρα τις τελευταίες 2 εβδομάδες με αποτέλεσμα να αναγκάσουν την μη κυβερνητική οργάνωση-εργολάβο να καταβάλει μέρος των δεδουλευμένων, έδειξαν τον δρόμο γυρίζοντας την πλάτη σε κάθε είδους «χάρη» και κόντρα στην λογική του ατομικού βολέματος και του ρουσφετιού. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί η άρνηση του εργατικού κέντρου Κομοτηνής να καλύψει τις κινητοποιήσεις με τον πρόεδρο να δικαιολογείται επικαλούμενος νομικά κωλύματα. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την καταβολή όλου του ποσού των δεδουλευμένων!

  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλεί σε ανυποχώρητους αγώνες τους εργαζόμενους όλο το επόμενο διάστημα. Κάθε χώρος δουλειάς θα πρέπει να γίνει χώρος αγώνα και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Τους  γυρίζουμε την πλάτη, διεκδικούμε την ζωή που μας ανήκει. Στην μάχη αυτή κανείς δεν θα είναι μόνος.

Όταν η αδικία γίνεται καθεστώς

Η αντίσταση γίνεται καθήκον